اشعار

ای کـعـبـۀ دل کـوی تو یا حضرت هـادی           وی قبلۀ جان روی تو یا حضرت هادی

ای چشم همه سوی تو یا حضرت هادی           ای خلق ثـنـاگوی تو یا حضرت هادی

آئـیـنـه اجلال نـبــی کـیست تـویـی تو

چـارم علی از آل نبی کیست تویی تو

تو اخـتـر بـرج نـبـوی شـمـس هُـدایی           مــاه عـلــوی آیـنـه ی حـسـن خـدایــی

فـرمـاندۀ ملک قـدر و جـیـش قـضایی           آری تو عـلـیّ ابن جـواد ابن رضایـی

خـوبان جهـان نور هدایت ز تو دارند

ارواح رسـل روح ولایت ز تو دارنـد

تـو جـانـی و در کـالـبـد کــلّ وجـودی           تـو وجـه خـدا آیـنـۀ غـیـب و شهـودی

تو نیّت و تکـبیر و قـیـامیّ و قـعـودی           تو رابـطـۀ خـلـق و خــداونـد و دودی

از فـیض تو مـنّت به سر خلـق نهادنـد

با مهـر تو دادند به مـا آنـچـه که دادند

ای گـوهــر تـوحـیـد به درج دهـن تـو           روئیده به هر سو گل وحی از چمن تو

انــوار خـدا در تو و حُـسن حَـسن تـو           ما جـامـعــه داریـم ز فـیـض سخـن تو

زین جامعه دل سوی تولای تو راهی است

هر جمله آن جلوه ای از وحی الهی است

از سامره خیزد به فلک نـور حـقـایـق           دل ها به طواف حـرم قـدس تو شـایق

مرهون تو روز و شب و ساعات و دقایق           روزی خور خوان کرمت جمله خلایق

مـدح تـو نـدای حق و جـبـریـل منادی

نـام تو عـلــی کـنـیه زیبـای تو هــادی

من آبــرو از خـاک در سـامــره دارم           من خـاطـره هـا از سـفـر سـامـره دارم

من جلوۀ طور از شجـر سـامـره دارم           من عشـق دو قرص قـمر سامره دارم

هر جا که روم مرغ دلم در حرم توست

چشمم به تو و لطف و عطا وکرم توست

تو حجّـت حق خـلق به تـأئـید تو بـنـده           تـوحـیـد و نـبـوّت به تـولاّی تـو زنــده

جـبـریـل به بـام تو یـکی مرغ پـرنـده           در بـین قـفـس رام تو شـیــران درنــده

کردند چــو بر مـاه جـمــال تو نـظاره

پـروانـه صفـت دور تو گـشتند هـماره

نـور تو که از صبح ازل تافـته در دل           خـامـوش نـگــردد به هزاران متـوکّـل

هرگــز نشود محـو، حق از فتنه باطل           آری نـرسـد بـار کـج خـصـم به منزل

قـرآن همه را با سخن وحی دهـد پـنـد

هر چـیز بود فـانی بجز وجه خـداونـد

ای جود توهمچون یم و افلاک حبابت           آوخ که رسـید از سـتـم خـصم عـذابت

گریم به تو و غـصّه بی حدّ و حسـابت           افـسـوس که بردند سوی بـزم شـرابت

بر خیرگی خصم وبه بی شرمی او اف

خاکم به دهن جام می ات کرد تعـارف

توآیه تطهیری و رجس از توبه دوراست           دل جای خدا و دهنت چشمه نور است

وای ازمتوکّل که چه بی شرم وجسوراست           مست می و مست ستم ومست غرور است

با آن شرف و عزّت و اجـلال معـانی

میخواست که در محفل اوشعر بخوانی

خواندی دوسه بیتی که بهم ریخت سرورش           بر خاک فکـندی زیر تخت؛ غـرورش

گـفتی سخن از آدمی و تنـگی گـورش           افتاد به تن لرزه بدان قدرت و زورش

لـرزیــد ولـی در پـی اظـهـار نـدامـت

می زد همه دم تیـشه به طـوبای امامت

فریاد که زد زهر ستم شعـله به جانت           افسوس که مسموم شدی چون پدرانت

آوخ که زتن رفت برون تاب و توانت           سوزد جگـرم بر تو و غـم های نهـانت

میثم که به دل سوز و به سر شور تو دارد

باشد که به خاک حرمت چهـره گذارد

الا ولایـت تـو خـلـق را تـمـام هـدایـت          به جمله جـملۀ گـفـتار تو پـیـام هـدایت
ائمه‌اند هـدایـتگر و تـو در همه هـادی          از آن بلند ز نام تـو گشتـه نام هــدایت

تو چارمین علی استی و زاده سه محمّد          تویی تو هادی و بر حضرتت سلام هدایت
کلام تو همه نور است، همچو آیۀ قـرآن          دعای جامعـه‌ات تـا ابـد نـظـام هـدایت
محمد ابن علی در تو دید روی علی را          که خورده است به نورت گره، زمام هدایت
هدایت است همه شیوۀ خدا و تو هادی          تو را رواست ز سوی خدا مقام هدایت
سلام بر تو و بر نام و کنیه و نسب تو 
ابا الحسن، اب و اُمَّـم فدای اُمّ و اب تو 
تویازده صدف بحر نور را گهر استی          در آسمان هدایت الی الابد قـمـر استی
دهم وصی محمّد نـهـم سلاله ی زهـرا          نهم ولی خدا را نکـوتـرین پـسر استی
تو را ملائک هفت آسمان درود فرستند          ز شش جهت که تو مهرِ جمال دادگر استی
به پنج حس وچهارعنصروسه روح ودوگیتی          به امر خالق سرمد امام و راهبر استی
امـــام یـــازدهــم حـجّـت دوازدهــم را          به اقتدار جـلال مـحـمـدی پـسـر استی
ز هر چه گویم و گویند قدر تواست فراتر          ز هر چه گفتم و گفتند باز خوب‌تر استی
سـلام بر تو که آئـیـنه جـمـال خــدایـی 
سلام بر تو که در تیرگی چراغ هُدایی 
شب ولادت تو باز، نـور یـافت ولادت          سرور شیعه بوَد در ولادت تو عبادت
خدا گواست که مهر تو ای امام هدایت          سعادت است سعادت، سعادت است سعادت
مرا چه زهره که در وصف تو زبان بگشایم           پیمبران خدا راست بر تو عرض ارادت
تو هادی همه‌ای، خلق را به سوی خداوند          به روز حشر همه هادیان دهند شهادت
قسم به «سامره» وآستان و صحن و سرایت          تو را کرامت و ما را سؤال آمده عادت
اگر به راه تو فیض شهادتم بـه کف آید          خدا گواست که خوشتر بوَد ز روز ولادت
حریم توست همانا مطاف صبح و مسایم 
تبلور نجف و کاظمین و کرب و بلایم 
هماره شیعه به دامن سرشک شوق ببارد          که از زبان تو با خود دعای جامعه دارد
زیارتی است که باشد شناسنامۀ عتـرت          فضائلی است که نتوانَدَش کسی بشمارد
زیارتی است که باید هماره شیعه بخواند          فقط نه آنکه بخواند، به لوح دل بنگارد
به شرح جامعه باید کتـاب‌ها بنـویـسنـد          بشر بخواند و بر گوش جان خود بسپارد
زیارتی است که چون آیه‌های وحی، نباید          کسی به یک خط آن دست بی‌وضو بگذارد
زیارتی است که فرهنگ اهل بیت درآن است          زیـارتی که عــبارات آن نـظیـر ندارد
زیارتی است که در آن بود تمام ولایت 
بود تـمـام عـبــارات آن چـراغ هـدایت 
سلام بـر تو که آیـیـنـۀ جـمـال خـدایـی          سلام بر تو که در تیرگی چراغ هدایی
ســلام بر تـو که دردانـۀ امـام جـوادی          سلام بر تـو که نـور دل امام رضایـی
سلام بر تو که جد امام مـنـتـظر استی          سلام بر تـو که فـرزند سیـدالـشـهـدایی
سلام بر تو که کعبه، سلام بر تو که حجی          سلام بر تو که مسعا و مروه‌ای و صفایی
سلام بر تو که از«سامرا» ز لطف وعنایت          به دردهـای دوا نـاپـذیـر خـلـق، دوایی
سلام بر تو که چارم علی ز نسل رسولی          سلام بر تو که عین الحیوة خضر بقایی
سلام "میثم" بی‌دست و پا به لطف و عطایت 
که گشته چون منِ ناقابلی مدیحه سرایت

خوش آن دل كز ازل دارد؛ولاى حضرت هادى         خوش آن سركو بساید رخ،به پاى حضرت هادى
دلا گر رستگارى خواهى ازحول صف محـشـر         نما از حق طلب ظلّ لـواى حضرت هادى

بجو از حق ولایش را همى جود و عطایش را         صفا دِه گنج دل را؛ از صفاى حضرت هادى
ببر نام گرامیـش كه باشد حـل هـر مشـكـل          بكوب از جان؛ در دولتسراى حضرت هادى
به هر دردى دوا نامش؛ بجو درمان ز اِنعامش         شفـا بخـش اُمـم دارالـشـفاى حضرت هادى
نبى اصل و على اسمى كه جان عالمش قربان         كه شد ایجاد دو عـالـم براى حضرت هادى
على بن مـحـمد هــادى دین حجّـت عـاشـر          كه عاجز نطق قاصر در ثناى حضرت هـادى
چگونه مدح شاهى را توان گفـتن كه مداحش          بود همواره در قرآن خداى حضرت هادى
عـبــادت را بود شـرح قــبــولى دوستى او          قبول افتد اگر؛ باشد رضاى حضرت هادى
بود جبّش جنان محض و بغضش آتش نیران          بـود غـلمان غـلام آشـنـاى حضرت هــادى

اى در سپهر مجد و شرف؛ رويت آفتاب           بَر بزم ما بتاب و، رخ از دوستان متاب

از پاى فـتـاده ايم، ز رحمت تو دستگير           ما را كه دل ز آتش داغت بُـوَد كـبــاب

جـمـعـيـم مـا؛ ولـيـك پريشان به يـاد تو           وز ما شكـسته تر دل زهـرا و، بوتـراب

يا هـادى الـمـضـلّـين، كز مـردم ضلال           جسمت در التهاب و، روانت در التهاب

تـو آفـــتـاب عــالـمــى و، از افــول تـو           افــتــاده اسـت در هـمـه ذرات انـقـلاب

اى آيـت تــوكّــل و، اى آيـــه ی رضــا           ديـدى جـنايت از متـوكل تو بى حسـاب

گـاهـى دهـد مكان تـو در بركه السبـاع           گاهى درون محبس دشمن به پيچ و تاب

زنــدان بـى مـلاقــات آنــهـم بــراى تـو           آه از جـفــاى طـايـفـه غـافـل از عِـقـاب

تــو زاده ی بــزرگ جـوانــان جـنـتــى           اى از سـتـم شـهـيـد شـده درگـه شـبـاب

آن شـربـتــى كه داد به اجـبـار دشـمنت           گـويـا شـرنـگ مـرگ بُد و، آتش مذاب

كاتش به جسم و جان تو پروانه سان فتاد           وز سوز زهر جسم تو چون شمع گشت آب

اى بَــر درت نــثـــار درود مــلائــكــه           امــروز بـر ســلام مــويّـد بــده جــواب

اى مـاه، مـسـتـنـیـر ز نـور لـقـاى تـو            خورشید كسب فیض كند از ضیاى تو

اى خاص و عام از كرمت برده صبح و شام            پیوسته فیض از سر خـوان عطاى تو

اى جـبـریـیـل مـیـر ملـك پـیك انـبـیاء            خـدمـت گـذار بـر در دولت‌سـراى تو

اى عاشر الائمه عـلى الـنقى كه هست            چـشم امید خـلـق به مـهـر و وفاى تو

اى پور پاك معـنى جود و كرم جـواد            حـاتـم هـزار بـار خـجـل از ثـنـاى تو

اى مظهر جـلال و جـمال خـداى فرد            شد طـوطیاى چـشم ملـك خاك پاى تو

در هر دو كون خرم و شاد است و رستگار            در دل هر آن كه داشت فروغ ولاى تو

خوفش ز آفتاب جز این است بى سخن            در دهر هر كه زیست به تحت لواى تو

تا مـدفـن شـریف تو شد سُـرّ من رأى            جان بخش و غم زداى شده از صفاى تو

زد طعنه بر بهشت برین هر كسى كه دید            آن گـنـبـد منور و صحـن و سراى تو

اى هــادى هـدایـت دیـن مـبـیــن حـق            اى آن كه مدح خوان تو باشد خداى تو

"علامه" با بضاعت فكرش كجا سزد            انـشـا كـنـد چـكـامـۀ مـدح و ثـنـاى تو

یا رب از زهر جفا سوخت زپا تا به سرم            شعـله با نـاله برآیـد همه دم از جگـرم

جـز تو ای خالق دادار کسی نیست گـواه            که چه آورده جـفـای مـتـوکّـل به سـرم

می دوانـیـد پــیــاده به پـی خـویش مـرا            گرد ره ریخت بسی بر رخ همچون قمرم

آن شبی را که مرا خواند سوی بزم شراب            گشت از شدّت غم، مرگ عیان در نظرم

خواست تا بر من مظلوم دهد جام شراب            شرم ننـمود در آن لحظه ز جدّ و پدرم

زهر نوشیدم و راحت شدم از عمر ولی            ریخـتـه خاک یـتـیـمـی به عـذار پـسرم

با که این ظلم بگـویم که به زنـدان بلا             قبر من کند عدو پیش دو چشمان تـرم

هر زمان هست در این دار فنا مظلومی            حق گواه است که من از همه مظلوم ترم

فخر (میثم) همه این است به فردا کامروز            هم ثـنا گـستر من آمده هـم نوحــه گرم

ای دائم از خدا و نبـییّن تو را، سـلام            وی روی عالمی به حریم تو صبح و شام
ابن‌الـرّضای دومی و چـارمـین عـلی            جــدّ امـام مـنــتـظــریّ و دهــم امــام

مهـر جـهـان فــروز سپـهــر هـدایـتی            هادی است کنیه‌ات، به تو و کنیه‌ات سلام
صحن تو درجلال و شرف، مسجدالرسول            کـوی تو قـبـلـۀ حــرم مـسجـد الحـرام
داری زمام عرش به انگشت و نی عجیب            گر شد بزیر دست تو، شیر درنده؛ رام
وصف تو می‌کنند نـبـییّن به افـتـخـار            نـام تـو می‌بـرنـد امـامـان به احـتـرام
هستی زوال گیرد و بــذل تو بی‌زوال            عـالـم تـمـام گردد و مـدح تو نـاتـمـام
در آسـمان قـیـامت کـبـری بـپـا شـود            چون از زمین به عزم عبادت کنی قیام
هرگز نخـواستیم می از ساغر بهشت            کز کوثر ولای تو ما را پُر است جام
ای باب عسکری پسر حضرت جواد            ای نــور چـشـم فـاطـمـه و سـیّـد انـام
مـا آروزی سـامـره داریــم رحـمـتـی            تا خـاک زائـر تو بـبـوسـیم؛ گـام گـام
ما با محـبـت تـو، نـمـودیـم افـتــخـار            مـا از ولایت تـو، گـرفـتـیــم انـسجـام
هر کس که غیر مدح شما خاندان کند            پیوسته گنگ در سخن و لال در کلام
هر ثروتی سوای عطای شماست فـقر            هر پخـته‌ای بـدون ولای شماست خام
هر کس نداشت رشتۀ مهر تو را بدست            شیطان به پای مانده ز راهش؛نهاده دام
دردا که چرخ بر تو جفا کرد روز و شب            آوخ که خصم؛خون به دلت کرد صبح و شام
دشمن تو را به زور به بزم شراب برد            کرد از تو و رسول خـدا هتک احترام
آنجا به تو تعـارف جـام شـراب کـرد            ریـزد خـدا حـمـیم جـهـنّم وِرا به کـام
بـــزم مـــی و ولــــیّ خــــدا؛ آه آه آه            ای کاش می‌گسست فلک را زهم نظام
خاموش شد صدای دعایت، ولی به زهر            ای آنکه یافت دین خـدا از دمت قـوام
داغ تو شعلـه بر جگـر شیعـیان زنــد            تا مـهـدیت بـیـاید و بـسـتـانـد انـتـقـام
از غـربـتـت و یـا جگـر پـاره‌پـاره‌ات            یا زخـم بی‌شمار دلـت، گوید از کدام؟
گـریم به یـاد جـدّ غریبت که رأس او            گه مـاه کـوفه بود و گهی آفـتاب شـام
گه دوخت نیزه سینه و پشت ورا به هم            گه ریخت سنگ بر سر او از فراز بام
بر روی پـاک تو به تن چـاک‌چاک او            «میثم» هماره میکند ازجان و دل سلام

آن نازنین که وصف جمالش خـدا کند            امـشب خـدا کـند که نگـاهى به ما کند
آن دلـنوازِ از دل و از جـان؛عزیـزتر            بـاشد که درد جــان و دل مـا دوا کـنـد

آن بى نیاز از همه غیر خدا خوش است             ما را گـره ز کـار فـرو بـسـته وا کـند
آن محـو ذات خالق و بى اعـتنا به خلق            قـطـعاً بـما شکـسـتـه دلان اعـتـنــا کند
آن چشمه دعا که دعا مستجاب از اوست            چون می شود به حالت ما هم دعا کند؟
پـیـونـد خـورده زندگى ما به مـهـر او            این رشـته را کـسی نـتـوانـد جـدا کـند
عالم به خوان رحمت او میهـمان ولى            یک تن نـشد که حـق نـمک را ادا کند
خواهـد کـند ثـناى کـسـى را اگر کسى            بهتر همین که مدحـت ابن الـرضا کند
ابن الــرضاى دوم و چارم ابوالحـسن            کـامشب جهان را ز رُخـش با صفا کند
چارم على ز عتـرت و نور دل جـواد            کاو چون جـواد لطف نماید، عـطا کند
گویى على، به روى محـمد کند نگــاه            چون این پسر به روى پدر دیده وا کند
هادى، دهم امام که در روزگار خویش            جـابـر سـریـر مـعـدلت مـرتـضى کـند
دیـــدار او کــدورت دل را جــلا دهـد            ایـمــاى او، حـوائـج مــردم روا کــنـد
بـایـد رضای خـاطـر او آورد بـدسـت            خواهد ز خود هر آنکه خدا را رضا کند
آن کاو کند فـصـیح تکـلم به هر زبـان            کـى از جــوابِ رازِ دل مــا، ابـا کـنـد
کــار خــدا به امـر خـدا مى ‏کـند؛ بـلى            من عـاجزم از این که بگـویم چها کـند
ابن السبیک چونکه زابن الرضا سوال            از راز بـعـثـتِ سه تن از انـبـیـاء کـند
گیرد جواب خویش و نشیند ز پا و باز            یحیى ابـن اکـثــم از پى او؛ ادعـا کـند
او نیزمفتضح ز سوال و جواب خویش            اقــرار بـر فـضـیـلـت آن مـقـتـدا کـنـد
اى هر چه هست؛ عالم و آدم فـداى او            در حفظ دین چو هستى خود را فدا کند
در راه سـر بـلـنـدى قـرآن کند درنگ            بر او هـر آن قَـدَر مـتـوکـل جـفـا کـند
ازجور و ظلم دشمن و تبعید و حبس وقتل            راضى به هرچه حکمت حق اقتضا کند
با سعى و صبر خویش بگردِ حریم دین            هر جا حـصار محکـمى، از نو بنا کند
نــور خــدا کـجـا و بـسـاط شـراب؟ آه            خـصـم سـیـاه دل ز خـدا کى حیا کند؟
کى آید از ولى خـدا خـوانـدن سـرود؟            خـواند ولى چنانچه سرورش عزا کند
او مایـۀ حیات جهـان است واى دریغ            دشـمـن و را شهـید به زهــر جـفـا کند
اى یــادگــار آل مـحـمـد؛ خــدا بـه مـا            لـطـفـى اگـر کـنـد ز طـفـیـل شما کنـد
صاحبدلى کجاست که چون ابن مهزیار            بر دیـده خـاک پـاى تـو را تـوتـیا کـند
اى زاده ‏ی جـواد و بـسـان پـدر جـواد            مهـرت نشد که قهـر به سوى گـدا کند
افـتــاده‏ ام بـه دام بــلا یــا ابـا لـحـسـن            غیراز تو کیست؟ آنکه ز دامم رها کند
دسـت گـدایـى من و دامــان تـو؛ بـلـى            جز سوى تو گداى تو؛ رو در کجا کند؟
من بـنـده ذلـیـلــم و تو خـسـرو جـلـیل            چـونت ثـنـا کـنـم؟ که خـدایت ثنـا کـند
خواهم که بیش مدح تو آرم ولى ز عجـز            این طـبـع نـارسـا به هـمین اکـتـفـا کند
باشد که حـق بخـاطـر تو یا ابـالحـسن            ایـمــان کـامـلـى بـه مـویّـد عـطـا کـنـد

جانی به بدن هست ، ولی تاب و توان نیست         در گریه مقامی ست که در آه و فغان نیست

در مــدح شـــما اشک روان کار زبـان کرد         چون حرف تمام است نیازی به دهان نیست

ای مـحـو بـه زیـنـب شــده، ای زینب ثـانی          شان تو عـیــان بــوده به والله نـهــان نیست

والله که از خطبه تو کــوفـه تـکــان خـورد          چیزی که عیان است که حاجت به بیان نیست

زینب چوحسین است و تویی مثل ابالـفضل          با بـودن تــو زینب کـبــری نـگــران نیست

پخش سبک

دل زعطای فاطمه*** به عرش حق مجاوراست

جـشــن خوش ولادتِ*** آقــا امــام بــاقــر اسـت

باقرعلم عالمین یا مولا** به مصطفی نور دو عین یا مولا** یوسف یوسف حسین یا مولا

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

*************************************

ز رشتـه ی ولای او *** جـدا نـمی شـوم دمـی

مـدیـنـه از قــدوم او*** فـخــر کـنـد به عـالـمـی

آن گـل نازنین ما خوش آمد** دلبر بی قـرین ما خوش آمد** امام پنجـمین ما خوش آمد

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

************************************

به مهر تو به عشق تو*** سرشته شد آب و گِلم

عـنـایـتی که عـاقبـت*** مـدیـنـه ای شـود دلــم

ز عـلـم خود به ما عطا کن آقـا** درد دلـم بـیـا دوا کن آقا ** قسمت مـا کـربـبلا کـن آقـا

ای گل زهرا  و حیدر( ۳)       مولا یا باقر العلوم

 پخش سبک

محمد آل احـمـد، از همه خـوبان سرآمد        عزیز زهرا وحیدر،امام ِ باقرخوش آمد

آیــنــه ی تــجـلّـی حُـسـن خــدا        طلعت او، شمس ولا، نور هُدی

او ولیّ حیّ سبـحــان ، نورچشم عالمینِ        پسر حضرت زهرا ، نوه ی امام حسینِ

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

*******************************

صد قل هو الله میگن بر، جلوه ی نور کمالش        تبارک الله میخونن ، فرشته ها بر جمالش

لیلا شده مجنون و آواره ی تو        روی دلش به سوی گهواره ی تو

توی آسمان عصمت، تو که هاله ی دو نوری        حَسَنینی هستی آقا، تو سلاله ی دو نوری

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

********************************

قسم به ماه و ستاره ، حاجت دلها همینه        یک شب اول رجب رو، باشیم انشاالله مدینه

آسمون دلا گـل افـشـانـی بشه        دورتا دوربقیع چراغانی بشه

انشاالله نصیبمون شه، تومدینه این سعادت        برای امام ِ بـاقــر ، بگیریم جشن ولادت

مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر،مددی حضرت باقر(۲)

خـواهـم امشب باز شیــدایـى كـنـم           از در رحــمـت تــمــنّــایــى كــنـم

تا شوم دور از تمام هـرچه زشت           سیــر، در گـلــزار زیـبــایــى كنـم

گرچه خـوارم، دم ز گل ها می زنم           یــاد گــل، یـــاد گــل آرایـى ‏كـنــم

مـدت كـوتــاه عـــمـر خــویـش را           صرف خدمت نزد مـولایــى كـنـم

از هـمیـن كـوتـاه خـدمـت، تـا ابـد           زنــدگــى در لطف و آقـایـى كـنـم

آمـدم نـوشم مـى ‏از شیـر و رُطب

بـــر در مـــیـــخــانـۀ مــاه رجـب

اى رجـب میـخـانۀ حــیـدر تـویـى           مِى تویى، باده تویى، ساغر تویـى

طعم تو گـردیـده احـلى من عـسـل           گـوشه‏ اى از وسعت كـوثــر تـویى

راه درك لــیــلــة الــقــدر عـــلــى           بهر شیعه تا صف محـشــر تـویى

مـاه شـعـبـان بـر تـو كـرده اقـتــدا           بـاعـث تـوفـیـق پـیـغـمـبـر تــویـى

مطلعـت زیـبـاتـرین روز خداست           مــــیــزبــان حـجـت داور تــویــى

حسن مطلع در تو باشد لـطف یار

شــد رخ زیـبــاى بــاقــر آشــكـار

او شعیب عـتــرت پـیـغـمـبر است           بــاقــر دریــاى عــلــم داور اسـت

مـفـتـخــر بر نـام او هـسـتـیــم مـا           این كــلام یك امــام و رهبـر است

اول خیـر آخـر خـیـر اصـل خـیـر           این محمد، سفره دار كـوثــر است

بــى روایـــاتـــى كــه از او آمــده           دین ما تا روز محـشـر ابـتر است

سـائـل عـلـمـش مـراجـع گـشته اند           وسعت علمش ز هركس برتر است

او كه بـاشـد بـهـتـرین مـولاى من

مادرش شد فـاطـمـه بنت الـحـسـن

مادرش از فـاطـمه تصویر داشت           در بــرش آئـیــنــۀ تـقـدیــر داشـت

پــاك تــر از آب زمــزم خُـلـق او           رزق و سهم از آیۀ تـطـهیر داشت

او كه بـاشد دخـتــر بـیـت كــریــم           حُسن بابـایش در او تـأثـیــر داشت

نِى به دامـانـش گــرفـتــه كـودكى           او به دامان خضر راهى پیر داشت

تــا كـنـد مـا را غــلام درگــهــش            در نگاه چـشم خود زنجـیـر داشت

مـا غـلام حـضرت بــاقــر شـدیــم

بـر مَــرام غـیـر او كـافـر شـدیــم

شـروع اول مـاه و طـلـوع مـاه تـمـام            به این شروع، درود و به این طلوع، سلام

خدا بـه حضـرت سجـاد داد فرزنـدی            کز او بنـای فضیلت گرفت اسـتحکـام

محـمّـدبـن‌علـی، باقـرالعلـوم که هست            ز مــادر پــدر خــود سـلالـۀ دو امـام

که هست چارامامش پدر،دو فاطمه مام           دو جد دیگـر او حیدر و رسـول انـام

مـحـمّـدی که محـمّـد سـلام داده بر او             به روی دست پدر چون علی گرفت مقام

ولـی حـق و شـکــافـنـدۀ تـمـام عـلـوم            که هفت شهر فضیلت از او گرفت نظام

گرفـت دیدۀ خـود را ز دست او جابر            سلام باد بر آن دست و این چنین اکرام

رَوی چـو جانب بیت‌الحـرام تربت او            به تن بپـوش ز بـال فرشتگان احـرام

دُر چهار یـم و بحر هـفت گوهر پاک            بر آن چهار یم و هفـت دُر؛ سلام مدام

امـام پنجـم و پنجـم وصـی خـتم رسل            که می‌شوند رسل بر زیارتش اعـظام

شروع علم به او، ختم عـلم نیز به او            زهی به حسن شروع و زهی به حسن ختام

گـرفـت روز ازل بـاقـرالـعـلـوم لقـب            چنان‌که یافـتـه دانـش بـه نـام او اتـمام

اگرچه بیل کشاورزی‌اش بود به زمین            بـه یک اشارۀ او نُه‌ سپـهـر گردد رام

بـه پای کرسـی درسش هزارها جابر            ذلیـل مجد و جلالش بـود هزار هشام

محمّد است زسرتا قدم به خُلق وخصال            از آن نهــاد ورا ذات حق محمّد، نـام

تمام شخص محمّد در او خلاصه شده             زمجد وعزت وخُلق وخصال وخوی ومرام

اگربه چشم بصیرت به تربتش نگری            دم از بهشت زدن در حریم اوست حرام

دگر به عـرش بریـن هیچ اعتنا نکنند            اگر شوند بـه کویش مـلائک استخدام

امـام پنجـم کـل وجـود، تـنـهـا اوسـت            چه در مدینه بود یا رود اسـیر به شام

قسم به ذات الهی که علم، بـی‌نـفـسش            چو آفـتاب دم مغـرب است بر لب بام

فقیـر درگـه احسـان او فقـیـر و غـنی            مطیع حکم خداوندی‌اش خواص و عوام

کمال یافته با مهـر او رکوع و سجود            قبول حق شده با حب او صلات و صیام

هماره تا که زمین است و آسمان برپا            همیشه تا که زمان است وگردش ایام

به روح پاکش از ذات حـق درود درود            به جسم و جانش ازجن و انس سلام سلام

مـوالیان وی از بیـم دشمنـان «میثم!»            ز دور بر حرمش بوسـه می‌زننـد مدام

الــسـلام ای دلــیـل کَــرَّمــنـا           ای بــه عــالــم امـــام، آمَـنّــا

به مـسلـمانـیِ خودت سـوگنـد           طاعتت واجب است، سَـلَّـمـنا

این عبارت نـوشـتـه بر قـلـبم           از ازل بــوده ام تُـو را مِــنّـا

از ازل تا ابد به این سخـنـیـم           مـا هـمـه بـنــده ایـم، اِرحَـمـنـا

شاهـد این که در رکاب تـوأم           و هُـــوَ «آیـــةً لَـــهُـــم اَنّـــا»

«و خَلَقنا لَهُم» به ما خواندی           «و مَـتـاعـاً، و رحـمـةً مِنّـا»

مرده بودیم، زندهِ مان کردی           و لبت گفت ذکـر «اَحـیَـیـنـا»

شـیعـۀ فـاطـمه تویـی، و منـم           شـیـعـۀ تو قـسـم به «انـزلنا»

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقـــا!

حجة الله علی الحجـج، زهـرا

سوره هـای فـصیح رحـمـانـی           آیــه هــای بــلــیـغ سـبـحـانی

تویی و آل پـاک و اطـهـارت           کــلــمـات کـــریـــم قــرآنــی

عَـلَّــم الآدم از تــو می گـویـد           ای به اسماءِ نـور، نـورانــی

اُذکـروا نـعـمــتـی تـویی آقـا!           وَه چه زیـبا نماز می خـوانـی

و اَقـیموا الصلوت را مـظهـر           اَمـرِ آتــو الـزکـوت را بـانـی

خاشعین را عبـادتت مَـظـهـر           خاضعین را چراغ رضوانی

هـر سـحـر از مـیـان سـجّـاده           آسـمـان را کـنـی چـراغـانـی

نیمه شب تا طلوع فجر و فلق           تویی و سجـده های طـولانـی

پــدر و مــادرم فـــدای شـمـا           ای مــرا والــدیــن ایــمــانـی

بــا شـمــا بــودنــم خــدا دانـد           بهآترین لحـظه های روحانـی

مثــل عـمّــه شـبـیـه بـابـایـت           می کنی خـطـبه های طـوفـانی

آخــرین یــادگار کرب و بلا!           اوّلــیــن یــادگـــار ایــرانــی

حـتـم دارم برای ما تا حـشـر           تا قـیــامت شـفـیــع مـیـمـانی

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا!

حجة الله علی الحجج، زهــرا

ای به قربان برق چـشمـانـت           آمــدی بــا ســرود جــانــانت

اَشهدت شهدی از شهادت داشت           اوّلـت هـسـت مـثـل پــایـانـت

بر لـبت آیـه هـای قـرآنـی ست           ای فــــدای صــدای قــرآنـت

حـال، وقـت امامـتِ تـو شـده           عـالَمی هـست زیـر دستـانـت

ما مسلمان دست های تــوئـیم           کـن اشــاره شـویـم سـلـمـانت

آری ای ماه!خوش درخشیدی           در شـب تـیـره بـر مـحـبـانت

خـنــدۀ مـادرت به بـابـا گـفت           مـی بَـرد دل، لـبـان خـنـدانـت

می درخـشد شـبـیـه مـرواریـد           گـونه ات؛ چـانه ات، گریبانت

این چه نوری ست میشود ساطع           تا بهـشتِ بـرین ز رضوانت

خوانِ نعمت بگستران که هنوز           انـبـیــایـنــد تــازه مـهـمـانـت

باقر العـلمی و مـعـلّـم اخـلاق           عـالـمـان طـفـلـک دبـسـتانت

قــلّـه هــای عــلــوم انـسـانـی           بی گمان فتـح شد به دورانت

مکـتـب وحی را تویی حـافظ           دشمنـان مانــده انـد حـیـرانت

درد اسلام و مسلـمـین امروز           هست محـتـاجِ مُـهـر درمانت

شـیـعـیـان غـریب را دریـاب           بــه دل نــرم و آه سـوزانــت

حــجــةُ اللهِ مــا تــویــی آقــا!

حجة الله علی الحجج، زهــرا

فـیــض سرمـد حکـایت باقـر           راه احــمــد هــدایــت بــاقــر

بر همــه دردهای بی درمـان           مــرهـــمِ دل ولایــت بــاقــر

هــمــۀ کــائــنــات مـی دانـنـد           زنــده اَنـد از عـنــایت بــاقـر

به خــدا زنــده می کـند دل را           نــکـتــه هــای روایـت بـاقـر

حـافـظ پرچم ذَوِی القـرباست           هر که شد تـحت رایت باقـر

بـشـریّـت به امـر حـق بـاشـد           زیـر چــتـر حــمـایـت بـاقـر

دور طاغوت، سَر نمی گـردد           جــز به دســت درایـت باقـر

ســدّ راه مـنــافــقــیــن بـاشـد           روشِ بـــا کـــفــایــت بــاقـر

هر کـجا انـحـراف می بـیـنـیم           چــشــم مـا و هــدایـت بـاقـر

شـیـعــه بـودن نـشانه ای دارد           شـیـعـه نــوری ز آیـت باقـر

بر مـجـاهـد ز غـیـب مـی آیـد           مــددِ بــی نـــهـــایــت بــاقـر

طاعتِ بی غرور، گر خواهیم           اشـک مـا و رضـایـت بـاقـر

در ره دوسـت بـنـدگــی بـایـد           بـنـدگی چیست؟ غایت بـاقـر

حـجـهُ اللهِ مــا تــــویــی آقــا!

حجه اللهَ علی الحجـج، زهـرا

جوشد از هـر لب دعای شما           چشمه چشمه به زیر پای شما

و من از چـشـمه ای شکافـنده           چـشـم واکـرده ام بـرای شـما

من مـسلـمان چـشم هـای تـوأم           مــؤمــن چـشـمـۀ بـقـای شما

هرکجا را که طی کند چشمت           طی کـنــد پـیـرو ولای شـما

نـتــوان حــق تــو ادا کــردن           مگر از سمت کـربـلای شما

چشم هایت چه روضه ها دیده           در شب و روز نـیـنوای شما

دیدی ای چشم کربلا که چه شد           بر سر نیزه مـقــتــدای شـمـا

خلوت سجــده بود و سـجـاده           آه ســجــاد و ابــتــلای شـمـا

خـیـمه اهـل بیت بود و شرر           حمله و غـارت و عزای شما

حـاجـتـی رفـت در دل زینب           که خورَد تـازیانـه جـای شما

دید چشمان پاک و معصومت           کوفه و شام و رنج های شما

باید از درد و داغـتـان گوئیم           ورنه کِی می توان ثـنای شما

خــودتـان امـر کـرده ایـد آقـا!           یک دهه روضه در منای شما

حـجـةُ اللهِ مــا تـــویــی آقـــا!

حجة الله علی الحجـج، زهـرا

امشب میان گریه و لبخند خـود گمم          سرشـار از طـلـوع  بـهـار تـبـسّـمـم

دریایم و طپیده به لب هام نبض موج          تا آسـمـان رسـیـده شـعــور تلاطـمم

جارو به برج و باروی اندیشه میزنم          تا سـائـل مـدایـح  معـصوم پـنـجـمـم

من شاعر صداقت گـل های قاصدک          من جــابـر سـلام رسـولان مـردمـم

هر جا که باز پنجـره ای شد کـبوترم          هرجا که بسته است در مِهر کژدمم

صدها ابـوبـصیـر شود طـفـل مکتبم          دریـای عـلم تو بـچـشـانـد اگر خـمم

پـیـچـیـده در تـلاوت معصوم نام تو          عــطـر گــل مـحـمـدیت در تـکـلمـم

برخاک های مرقد نورانی تو ساخت          گـلـدستـه ها و گـنـبد زریـن تجـسّـمم

امشب دوباره شوق مرا بال و پَر بده          امشب که بین گریه ولبخند خود گمم

ماه پر فیض رجب، ماه نبی، ماه خداست           ماه توبه،مه رحمت،مه ذکراست و دعاست

مـاه از خـویش بریدن بـه خدا پیـوستن           خرم آن کس که به حق واصل وازخویش جداست

ماه میـلاد شـریف دو مـحـمّـد دو علی           که پر ازجلوۀ ماه رخشان ارض وسماست

شکر حق؛ اول این مـاه، جـمـال ازلـی           در تمـاشـای رخ حـضرت باقر پیـداست

دوم ماه رجب عـید بزرگـی دگر است           عـید میـلاد علـی‌ بـن‌ جـواد بن رضاست

سوم ماه رجب آن دهـمـین حجّـت حق           جگرش لختۀ خون از شرر زهر جفاست

دهـم مـاه رجب بـا گـل رخـسـار جواد           موج‌زن رایحۀ عطر ولایت به فضاست

بـارک‌ الله کــه در سـیـزده مـاه رجـب          عید مـیـلاد عـلی، مظهر رب الاعـلاست

کعبـه آغوش گشوده چو گریبان از هم           که ز قـلب حـرم‌الله، علی عقـده‌ گـشاست

صـاحب‌خانـه نـدا داد که ای بـنت اسد           خانه از ماست ولیکن متعلق به شماست

قـدر و جاه تــو بـود فـوق مـقـام مـریم           پسر تو عــلی اسـت و پسر او عیساست

نجل پاک تو امـام است به نـجـل مریم           گرچه او مریم و عیساش پیام‌ آور ماست

این پسر رکن و مقام است و حطیم و زمزم           این پسرحجر وحجر،مروه ومسعا وصفاست

نـیـمـۀ مـاه رجـب روز وفـات زیــنـب           اوکه دخت علی و مادر صبر است و رضاست

زینب، آن فاتح میدان اسارت که هنوز           زنـده از خطبـۀ او واقعۀ کرب‌ و‌بـلاست

شیردخت علـی و فاطمه و اُخت حسن           که حسین دگر است و نفسش عاشوراست

بیست و پنج رجب از بهر محبان علی           روزاندوه و غم و ناله و اشک است و عزاست

روز آزادی زنـدانــی زهــرای بــتـول           روز قتل خلف حضرت صادق، موساست

گوئیا در دل تـاریک سیـه‌چـال، هـنوز           بانگ العفـو بـلنـد از دو لب آن مولاست

آن که دربارۀ وی آمده ساق مرضوض           چشم‌ها گر ز غمش خـون بفشانند رواست

روز بیست و ششم ماه رجب داغ پدر           بر دل و بر جگـر سوختـۀ شیـر خداست

بـر دل ختم رسل داغ ابـوطالـب مـانـد           آن که ایـمـانش فـوق هـمۀ ایـمـان‌هاست

بیست وهفت رجب است عید بزرگی دیگر           عیـد مزمل و مدثـر و نـور و طاهـاست

عید بعثت که نبی رخت رسالت پوشید           به!چه عیدی که به ازعید صیام و اضحاست

عـیـد پـرواز بشـر، عـیـد نـزول قـرآن           عـیـد نابـودی بـت، عـید تـجلای خداست

بیست وهشت رجب آغازفراقی‌ست بزرگ           که حسین‌بن‌علی عازم دشت و صحراست

کـاروان پـسـر فـاطــمـه هـنـگـام سحر           سربه کف دارد وعازم به سوی کرب‌و‌بلاست

عــزم حج دارد و در اول ره می‌بـیـنـد           قتلگاه است بر او مروه، صفا تشت طلاست

هـم‌قدم زینـب و عـباس و عـلـی‌ّ اکـبـر           پیش رویش علی و پشت سر او زهراست

گاه بر فـرق علـی‌اکبـر خود می‌نگـرد           گاه می‌گرید و چشمش به دو دست سقاست

گاه در سینه کند نوک سنان را احساس           گاه بـیـنـد که بریـده سر پـاکش ز قفاست

سر به کف داشتن و تیر گرفتن به جگر           سپـر سـنگ شـدن حـج امـام شـهـداسـت

میثم! آن تربت شش‌گوشه بود در بر تو           وای من! از چه ندیدی حرم یار کجاست؟

اکنون به شوق حجت پنجم ز خود گمم            آئـیـنه دار طـلـعـت خـورشـید پـنجـمم

چون کشتی سپرده به توفان عنان خویش            از مـوج مـوج جـذبـۀ تو در تلاطـمم

آن شمع کـوچـکـم که بـیـفـروزیم اگـر            فخر است با چراغ قـبولت به انجـمم

از آفــتــاب بــیــشـتــرم بــا ولای تــو            آئـیـنه ام، فــروغ تـو را در تـجـسّـمـم

حـیـران آن اسارت وآن غـارتم هنـوز            بـاریـک بـیـن فــاجـعـۀ آن تـهـاجـمم

آری سـلام بـر تـو امـامـا! که می پـرد            از لب به یـاد آن چه کـشـیدی تبـسّمم

طـفـل چهـارساله و طـوفـان کـربــلا؟            حـیــران ایـن تـداعـی ام و آن تـألـمـم

از آن ستم که سوخت در آن، خاندان تو            هم بر تو عرضه میکنم اینک تظلمم

گـنج مـراد خویش نجـستم ز هـیچ کس            الا تـویی که مـدح تـو را در تکـلـمـم

هرچـند لب به خـنده گـشـایم بـرابـرت            ز اندوه تو نشسته به خون است مردمم

ای عـلم را شکافـته و رفته تا به عمق            حـیـران آنچه یـافـتــی از این تعـلـمم

آن شاعـرم که از سر ایـثــار عـاشـقـم            بردوستیت وخصم تو را درتخاصمم

ســـلام ای بــاقـــر عـلم امــامــت           امــامت مـفـتــخـر بر هـر سلامت

ســـلام ای طــالـع مــاه خــدایـــی           هــلال بـهـتــریــن شــهــر ولایـی

ســلام ای قـدرت حــق در یَـد تـو           نـــثــــار تـــو ســــلام ایـــزد تـــو

ســلام مــا نـبــاشــد اعــتــبــارت            ســلام حــضـرت احــمـد نـثــارت

عـــطـایــای الــهــی پـیــشــوازت           هـمــه آیــات قــرآن ســر فــرازت

تــویـی روح تـمــام مـعـــنــویـات           ولای تــــو کــنـــد دفــع بــلــیّــات

وصـال تـو فــرار از انـحــرافـات           جــدایــی از تـو انــبــوه مکــافـات

چه بـاید گـفت در وصف کـمـالت           خـدا را بهـترین صورت جــمـالت

جــمـالـت هـسـت مـمـدوح الـهــی           که روحت هـست از روح الــهــی

من عـشقت را نه اینکه می سپاسم            تـو را از روز اول مـی شـنــاســم

تـو دریــای صـفـات ذوالـجـلالـی           جـــمــال بــی مــثــال لا یــزالـــی

سر مـا را ولایـت سـایـه بخـشـیـد          توخورشیدی توخورشیدی تو خورشید

مگـر ممکـن شود وصف تو آیـا؟           که ما یک قـطره از قـطره، تو دریا

ولـیِّ خــالــق مـطـلـق تــویـی تـو           به شهـر علم جاء الحق تــویی تـو

سـعـادت را شـنـاسـاندی به عـالـم           شـقـاوت را هــراسـانـدی به عـالـم

جـمـیـع دشمنـان مـغـلـوب علـمت           جـمیـع دوسـتان مجــذوب حـلمـت

تو از عـلمت به ما اطـعـام کـردی           مــعــانــی را به مـا الـهـام کـردی

اگر در جـذبـۀ حـق سوخت عاشق           منـاجـات از شـما آمـوخت عـاشق

فـصـاحت مشـقی از صُنع ثـنـایت           بلاغـت رشکی از صوت رسـایت

کــرامت عــادتـی در کُـنــه ذاتـت           سـخـاوت اشـتـهـایـی از صـفـاتـت

به وقـت ریـزش رحـمت به یاران           تـو بـارانی تـو بــارانی تو بــاران

خـدا مـا را گـزیـنش با شـما کـرد           شــروع آفــریـنـش بـر شـمـا کـرد

درخت عـلـم جـز تو ریشه، هرگز           تـو را بـرتـر کـسی اندیـشه هرگز

گره خورده هـمه هستی به هستت           امــــور عــالــم و آدم بـه دســتــت

شـرف شـایـسـتـۀ شـأن رفــیـع ات           حـکـومـت هــدیـۀ فـکــر بـدیـع ات

سـراغ انـجــم روی تـو در طـور           چــراغ پـنـجـم نــورٌ عـلــی نـــور

تو حـبـل اللـهـی و حـبل الـمـتـینی           ولــی الـلـهـی و حـق الـیــقــیــنــی

حـیــات عـشـق در چـتــر ولایـت           نــجــات دهــــر در زیــر لــوایـت

خدا خواهی، مناعت طـبـعِ دستت           قـیـامت را شـفـاعـت نـاز شـصتت

تـو فــرزنــد بـشـیـری و نــذیـری           امـیــرالـمــؤمـنـیـن را دلـپــذیــری

تویی یک شاخه ازطوبای عصمت           به بـاغ کـوثـر از گل هـای عتـرت

به حُـسن دوست حِصنِ ایـمنی تو           حَـسـن را نــور وجـه احـسـنـی تو

تو در چـشـم پـدر نـور دو عـیـنی           تو یـکـتــا قــرّة العـیـن الحـسـیـنـی

تـو روح سـفــرۀ ایـجـاد هــسـتـی            سـلـیـل حـضـرت سـجـاد هـسـتـی

پس از یک چـلـه دوران جــدایـی           تــو تـنــهــا یــادگــار کــربــلایــی

تو را زهــر جــفــا قـاتـل نـبـاشـد           تو را جـز داغ دل حـاصل نبـاشـد

اسیــر کــربــلا چـشــم و زبـانـت           سـفــیــر نـیــنــوا نـطـق و بـیـانـت

شـــهــیــــد داغ ثـــارالله بـــاقــــر           بــه شـــام غــم اســیـــرالله بــاقــر

نازم به سَروری كه زبورش ز كوثر است            داود اهـل بیت صـدایـش رسـاتـر است

یك سـوره از زبـور گـلسـتـان هـل اتی            دنـیـایـی از فــضـائـل آل پـیـمـبر است

یك آیـه از صـحـیـفـۀ سجّـادیـه بخـوان            وانگه ببین كه سورۀ نورش چه محشراست

هركس كه آن صدای رسا را شنید، دید            حتی سكوت هم كه كند عین حیدراست

یـعــقـوب آل فـاطـمـه حــالا پـدر شـده            آمد محـمدی كه به او روح پیـكر است

نسل رسـول، نسل عـلی، نـسل فـاطـمه            بسته به این ولادت و مولود انور است

هم هاشمی است،هم علوی هم محمدی            نسلش حسینی وحسنی، فخر داوراست

اول مـحــمـد آمـد و بـعــداً عـلـی ولـی            اینجا علی ز قـبـل محمد مصـوّر است

او زادۀ خـلـیـلِ سـر افـرازِ نـیـنـواسـت            آزادۀ ذبــیـحِ خـدا سـبـط صـفـدر اسـت

او نــاشــر حــقــایــق دیـن مــحــمـدی            احـیـاگــر عــلـوم خـداونـد اكـبـر است

آگـاه از عـوالـم غـیب و شـهـود اوست            از قلّه‌های علم و عمل بلکه برتر است

در یـك كـلام مـرتــبـۀ بـاقــر الـعــلـوم            مولای هفت سرور و بابای جعفراست

در وصف اوهرآنچه سخن هست نارساست            جز اهل بیت هرچه بیان است بی‌بر است

قرآن هر آنچه وصف اولو الامر می‌كند            دربـارۀ پـیـمـبــر و آل پـیــمـبــر اسـت

او كیست وصفش این همه توحید آور است            اوكیست كه به گلشن ارباب مِهتراست

با این همه فـضـایـل گویای حـضرتش            تـاریـخ او مــؤیِّــدِ مـیـلاد دیـگـر است

او یـادگـار نهـضت سـالار كـربـلاست            دامن نـشین عـمّـۀ سـادات لشگـر است

تا كربلاست،زینتِ دوش عموی خویش            وز كـربلا، نظاره گر هـیجده سر است

او راوی تـمــام شـهـیــدان نـیـنـواسـت            اوشاهد سه ساله و نُه ساله دختر است

او دیـده است نـالـۀ رأس الـحـسـیـن را            او دیده است طشت طلا تیر آخر است

او دیـده اسـت ذبــح عـظـیــم قــتـال را            اودیده است تیزی خنجربه حنجر است

او دیده است پـردگـیـان را مـیان شهـر            او دیده است عمّۀ سادات مضطـراست

او دیـده اسـت هـلـهـلــۀ اهــل شــام را            او دیده است دیدۀ بابا ز خون تر است

حرفی نزن از تـشنگی؛ دریـا رسیده            از بی‌پـنـاهی‌هـا مگـو مـأوی رسـیده

پیغـمبر آمد خیر نازل شد از آن پس            فــیـض مـدام از عـالـم بـالا رسـیـده

فرخـنده فـیضِ فـرّخ و فرزانه‌ای که            آوازه‌اش تا سـدره و طـوبـی رسیـده

آن مدعی کز نسل احمد حرف می‌زد            حـالا بـبـیـنـد چـارمــیـن آقـا رسـیـده

این چارمین حیدر نصب؛ این پنجمین دُر            از کـوثـر پُـر گـوهـر زهـرا رسیـده

داعیه داری که به علمش ناز می‌کرد            کـارش به شـاگـردی این آقـا رسیـده

با "کعب الاحبار" و"هریره" دین نمی‌ماند            با " قال باقـر" شیعه تا اینجا رسیـده

لطفـش همیشه شامل حال گداهـاست            از لطف و از آقایی‌اش بر ما رسیده

یا بـاقـر الـعـلـم الـنـبـیّـیـن یـا محـمّـد

فـرقـی نداری در حـقـیقـت با محـمّد

دریای عـلمت تا ابد ساری و جاری            تو مثل زهـرا کـوثری، دنباله داری

در جهل تاریک و خزان معـرفت‌ها            با یک بغل نور آمدی، گرم و بهاری

مثـل پـیـمـبر دست مـردم را گرفـتی            بـا تـو سـر راه آمـده؛ عــبـد فـراری

وقـتـی تو آقـای مـنـی، در خانـۀ تـو            با آبـروتر از گـدایی هـسـت کـاری؟

از تو نـوشـتـم دفـتـرم شـد آسـمـانـی            یک آسـمـان لـبـریزِ حس بی‌قـراری

از تو نـوشتـم یـادم آمـد که غـریـبـی            افـتاد از دسـتم قـلـم در یک کـنـاری

یک دست روی سینه و دست دگر را            در پـنجـره‌های ضریـحی که نـداری

ازحال و روزت در بقیع آتش گرفتم            نه سایـبانی، نه چـراغی، نه مزاری

یا بـاقـر الـعـلـم الـنـبـیّـیـن یـا محـمّـد

فـرقـی نداری در حـقـیقـت با محـمّد